Czas - okrutny tyran

Wróciłam z wagarów - dosłownie, ponieważ w moich tegorocznych planach nie przewidywałam wyjazdów na początku czerwca. Nie brałam też pod uwagę tego, że na kilka dni zapomnę o pracy zawodowej i pisaniu książek. Serio: nie poświęciłam tym dwóm sprawom ani jednej myśli - nie było na to czasu :)

Mam za sobą tydzień bajecznego urlopu. Spędziłam go w cudownym miejscu wśród wspaniałych ludzi. Wróciłam do domu zrelaksowana, naładowana optymizmem i pozytywną energią. W sercu zostają piękne wspomnienia, lecz czas pędzi nieubłaganie. Znowu trzeba było rzucić się w wir codziennych obowiązków:

• w pracy czekało na mnie biurko zasłane stertami dokumentów
• w domu trwa remont
• "Cappuccino z cynamonem" przechodzi przez ręce Redaktorki - nowa współpraca, trzeba się "dotrzeć" i złapać wspólny język
• w oczy kłuje mnie teczka z tekstem, który dopieszczam przed wysyłką do wydawnictwa
• tęsknię za bohaterami powieści, której pisanie rozpoczęłam kilka tygodni temu (wspominałam Wam już o tym) - chciałabym kontynuować, lecz brak mi czasu
• a jakby tego było mało, na nocnej szafce leży kilka pokus w kolorowych okładkach - to książki które: chciałabym, powinnam lub muszę przeczytać.

Aaa!!!
Kiedy ja to wszystko ogarnę?
Dlaczego czas tak pędzi, poganiając mnie i nie dając chwili wytchnienia?

Ha! Nie mam czasu nawet na to, aby włożyć buty do biegania i ruszyć przed siebie.

Powakacyjnie pozdrawiam.