2013/2014

Z okazji zbliżającego się Nowego Roku, wszystkim miłośnikom książek, obecnym i przyszłym Czytelniczkom i Czytelnikom życzę wszystkiego najlepszego oraz wielu przyjemnych chwil - oczywiście z książką w dłoni :)

Balast

Myślę, że za dużo czasu i energii traci się na zbędne sprawy. Nie będę się rozpisywać na ten temat - nie warto :)

Przypomnienie

"I było okno w mym domu Za dawnych, dobrych lat, Patrzałem sobie, patrzałem W daleki, cichy świat..." - J. Tuwim.

"Ze względów oszczędnościowych polecam zgasić światłość wiekuistą..." - ostatnie słowa wieszcza, zapisane na serwetce w jednym z zakopiańskich lokali 27 grudnia 1953 roku. Odszedł, a wraz z nim dziesiątki nienapisanych wierszy. I choć pozostawił po sobie bardzo bogatą spuściznę, gdzieś na dnie serca pozostaje żal, że mogło być tej poezji jeszcze więcej.

Znam go od najwcześniejszych lat - z "Lokomotywy", "O Grzesiu kłamczuchu i jego cioci", "Ptasiego radia" i "Okularów"... Znam go także z przepięknej poezji miłosnej, erotyków, literatury pełnej buntu, odważnej i niepokornej.

Mam nadzieję, że już niebawem będziecie mogli przekonać się o tym, jaki wpływ wywarła poezja Tuwima na moją skromną twórczość.

Przetrwam...
Przetrwam... Minęły lata i lata przeminą,
Będzie tysiąc utraceń i tysiąc zdobywań,
Będę tęsknił - godzina pójdzie za godziną
W tańcu żalów, nadziei, łez i oczekiwań.

Przetrwam... Lecz dzień nastanie, gdy wśród wielkiej głuszy
Coś ostatniego skona pod męki ogromem:
Wygaśnie Płomień Święty w umęczonej duszy,
A dom Twój już nie będzie dla mnie Bożym Domem.

I wtedy wielką ciszą żywot swój pocieszę,
I będzie cisza owa - Tobie przebaczeniem.
I winę Twoją straszną i grzech Twój rozgrzeszę,
Modląc się za Twą duszę ogromnym milczeniem.

 

Do prostego człowieka

Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z panami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!"

Poezja

Uwielbiam poezję - sama kiedyś pisałam wiersze, lecz nigdy ich nie publikowałam, nie czułam takiej potrzeby. Niemniej jednak ci, którzy znają mnie od innej strony - nie z perspektywy Madzi Kociołek wiedzą, jak ważna jest dla mnie ta forma ekspresji. Niemalże w każdej książce pojawia się przynajmniej namiastka moich ulubionych poetów.

Oczywiście dla mnie bezkonkurencyjnym pierwszym miejscem jest Julian Tuwim, ale jest w moim sercu miejsce również dla Pawlikowskiej, Leśmiana, Poświatowskiej, Staffa i wielu, wielu innych poetów.

A poniżej nostalgiczny, lecz przepiękny utwór Haliny Poświatowskiej - swoisty testament miłości:

***(kiedy umrę kochanie)

kiedy umrę kochanie
gdy się ze słońcem rozstanę
i będę długim przedmiotem raczej smutnym

czy mnie wtedy przygarniesz
ramionami ogarniesz
i naprawisz co popsuł los okrutny

często myślę o tobie
często piszę do ciebie
głupie listy - w nich miłość i uśmiech

potem w piecu je chowam
płomień skacze po słowach
nim spokojnie w popiele nie uśnie

patrząc w płomień kochanie
myślę - co się też stanie
z moim sercem miłości głodnym

a ty nie pozwól przecież
żebym umarła w świecie
który ciemny jest i który jest chłodny

Cykliczność

Zbliża się koniec roku - nadszedł czas podsumowań.

Nie czekam z tym nigdy do 31 grudnia - dla mnie ten moment wypada zawsze tuż przed świętami. Tak się złożyło, że właśnie wczoraj był taki szczególny dzień w moim życiu, chociaż zaczął się nieszczególnie i nieszczególnie się zakończył.

Jeśli ktoś, kto czyta te słowa spodziewa się przejrzystych wyjaśnień - zapewne się teraz rozczaruje: nie zamierzam się chwalić sukcesami, bo to nieelegancko. Porażkami tym bardziej, gdyż zakaz narzekania, który ustanowiłam kilka dni wcześniej jest jak najbardziej wiążący.

Powiem tylko tyle, że wczoraj był dzień na przemyślenia i refleksje.

Życie podlega cykliczności i wiele spraw można ująć w jakieś nawiasy czasu - w moim przypadku dokładnie tak było - pojawiła się wyraźna granica oddzielająca różne sfery życia.

Bardzo dużo zmieniło się w minionym roku. Były zmiany lepsze i gorsze - tak to już bywa. Ostatnie tygodnie były czasem wielkiego porządkowania zaszłości - w większości przypadków się powiodło. Żałuję tylko, że nie mogę uporządkować w tym momencie pewnej bardzo ważnej dla mnie sprawy Mówi się, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem - niech więc tak będzie: lepiej niektóre sprawy przemilczeć.

______________________________________________________________
"The rest is si­len­ce" -  William Shakespeare

Tęsknota :)

Jadę rano do biura. Mijam po drodze biegających ludzi - szczęściarze, którzy korzystają ze sprzyjającej aury. Troszkę im zazdroszczę, ale tak pozytywnie - bez zawiści - tego biegania. Rano, gdy zbieram się do pracy jest jeszcze ciemno - o bieganiu nie ma mowy. Popołudniu, gdy wracam do domu niebo jest już granatowe, więc o bieganiu tym bardziej nie ma mowy. Gdybym mieszkała w mieście zapewne wciąż bym biegała, ale gonienie odludziem w tych ciemnościach to po prostu kuszenie losu - mimo odblasków. Niefrasobliwych kierowców nie brakuje. Brakuje natomiast dobrze oświetlonych chodników w mojej miejscowości. O innych zagrożeniach związanych z bieganiem po zmroku wolę nawet nie myśleć.

Inna strona medalu jest taka, że jestem stworzeniem ciepłolubnym i światłolubnym. Nie, żebym bała się ciemności - już dawno wyrosłam z czasów, gdy w mroku czaiły się straszne potwory :) Chodzi raczej o tęsknotę:

• za wiosną
• zapachem kwiatów
• promieniami słońca na twarzy
• ciepłym wiatrem flirtującym z moimi rozwianymi włosami.

Byle do wiosny :)

Iluzje, mity i narzekanie :)

Ostatnio odnoszę wrażenie, że w moim otoczeniu, niczym grzyby po deszczu wyrastają istoty:

• karmiące się iluzjami
• mitomani
• wieczni pesymiści i "narzekacze".

i doprawdy nie wiem, który z tych gatunków jest cięższym przypadkiem. Zagęszczenie na 1 metr kwadratowy istot o takich cechach rośnie w postępie geometrycznym (głównie przez Internet, który sprawił, że świat skurczył się do rozmiarów średniej wielkości laptopa :), ale w realu także mam do czynienia z tabunami ludzi, którzy nie potrafią oddzielić rzeczywistości od fikcji i tkwią w jakichś oparach absurdu. Niektórym osobnikom przydałoby się czasami kilka kubełków zimnej wody na głowę :)

Być może pesymiści nie pasują do pozostałych dwóch gatunków na mojej liście, wpisałam ich trochę z rozpędu, ale po głębokim przemyśleniu sprawy doszłam do wniosku, że oni są najgorsi.

Ludzie - nie narzekajcie jeśli jesteście zdrowi i macie zdrowe dzieci. Ja wiem, że czasy są jakie są, ale cieszmy się każdym dniem, życie jest bardzo ulotne.

Piątek trzynastego

Nic dodać, nic ująć.
Zdenerwowałam się z samego rana sprawą, która na pozór mnie nie dotyczy.

Na pozór...

Muzycznie

Nie mogę "nasłuchać się" do syta:

Ta piosenka i tekst wczepiły się w moją duszę, podobnie zresztą jak to:

chociaż od razu wyjaśniam, że nie jestem wielbicielką grupy Lemon i gdy wygrali oni program MBTM byłam głęboko rozczarowana. A jednak ten utwór mocno utkwił w mojej głowie.

Facebook

Małe przypomnienie :)

Zapraszam wszystkich do "polubienia" mojej strony autorskiej na Facebooku. A do życzliwych osób zwracam się z prośbą - Kochani, polecajcie moją stronę swoim znajomym.

Z góry dziękuję za wszelką aktywność.

https://www.facebook.com/pages/Edyta-Świętek-strona-autorska/1388543508044082

Szczypta magii

Opowiadałam o niezwykłym zbiegu okoliczności, jaki towarzyszył wydaniu "Zakręconego życia Madzi Kociołek"? Chyba nie.

Będzie trochę dziwnie - uprzedzam :)

Parę lat temu straciłam tatę. Nie będę wchodzić w szczegóły dotyczące oczywistych relacji :) Powiem tylko tyle: wysyłając "Madzię" w świat poprosiłam tatę o pomoc  - trzymanie kciuków.

Dokładnie w dniu imienin mojego taty otrzymałam ostateczną decyzję ws. wydania książki. Pomyślałam wtedy, że widać taka niespodzianka od losu i prezent, który otrzymałam z zaświatów: na jego imieniny. Jakież było moje zdumienie, gdy okazało się, że premiera książki została wyznaczona na... dzień moich imienin!

Przypadek? Jeśli tak, to bardzo zaskakujący.

Ostatecznie jednak termin premiery został przesunięty o jeden dzień, jednakże ta szczególna data, która ukazała się jako pierwsza już na zawsze pozostanie w mej pamięci.

Rozstrzygnięcie konkursu mikołajkowego

Serdecznie dziękuję wszystkim osobom, które wzięły udział w konkursie mikołajkowym.
Zgromadziłam wszystkie wpisy na ten temat, które pojawiły się w komentarzach na obydwu moich blogach oraz profilach FB.

Mam ogromną przyjemność poinformować, że przed momentem odbyło się losowanie książki "Zakręcone życie Madzi Kociołek".

Uwaga! Uwaga!

Szczęśliwą wylosowaną jest... tajemnicza Anna U, która pozostawiła swój ślad tutaj:
http://edyta-swietek.blogspot.com/2013/11/madzia-ma-powodzenie.html?showComment=1385502500657#c261204643231535301

Zwyciężczyni serdecznie gratuluję i proszę o kontakt poprzez e-maila: edytaswietek@wp.pl w celu uzgodnienia dedykacji oraz adresu wysyłki.

Bezsenność

Noc. Ciemno. Po suficie sypialni pełgają tajemnicze cienie. Za oknem ostatnie echo Ksawerego kołysze dzwonkami feng shui. Lubię słuchać tego delikatnego brzęczenia. Zamykam oczy, lecz mimo zmęczenia zdrajca sen nie przychodzi. W głowie - zamiast postaci z książek przesuwają mi się ciągi jakichś skomplikowanych wzorów.

Układam się na boku w nadziei, że prędzej zasnę. Nic z tego.

Kiedy znów przekręcam się na plecy przychodzi Przemysław Kot. Mości się na moim brzuchu, podsuwa łepetynę do pogłaskania. Mrrrrrrruczy. Później układa pyszczek na moich dłoniach i też zapada w sen.

Godzina mija za godziną.
Nie śpię.

Słucham spokojnego oddechu męża, dzwonków kołysanych wiatrem, kociego mruczenia.

Dzwoni budzik - czas wstać.

Noc, jak dziesiątki innych... Z tą różnicą, że zazwyczaj zamiast matematycznych symboli w mojej głowie krążą widma postaci, o których piszę bądź pisałam książki.

Dwa tygodnie

Ostatnie dwa tygodnie były bardzo intensywne. Nałożyło mi się kilka ważnych spraw na raz. Niestety, na wypoczynek nadal się nie zanosi - mam do napisania dwie prace zaliczeniowe oraz rozdział pracy dyplomowej na studia. Nie po raz pierwszy marzę o tym, aby doba była dłuższa.